کلامی زیبا از استاد

     استاد سردار:

هستی؛عشق ومحبت است.

تمامی موجودات،محبت هستند ؛حتی آنهایی که ما ظاهر آنهاراخشن می بینیم .دریاها واقیانوسها محبتند، کوهها و ابرها حامل عشق به مخلوقند و از آنها تراوش می کند باران هایی که ما برای حیات خودنیازمندیم.

خداوند خود محبت است، خداوند خودعشق است، خداوند خودحیات است و اوست که هر آنچه خلق کرده دراختیار مخلوق خود، یعنی انسان نهاده وخورشیدی را برای زیستن و پیداکردن راهش بر بالای سرنهاده تا خود را به اعماق ظلمات نسپارند و به کار برند آنچه در درون دارند و نمی بینند، وآنچه بیرون است که فقط اندکی را مشاهده می کنند و ارتباط خود را با هستی همیشه برقرار سازند، یک دل ویک زبان باشند تا به صلح وآرامش و رستگاری ابدی دست یابند و بدانند:

درب های بسته روزی باز خواهند شد، مانند قلب هایی که آلیاژ اصلی آنها سیاه سنگ است.

آنچه کاشته اید رشد خواهد نمود و تمامی دشتها راسبز پوش خواهد کرد؛ دیگر انسانی گرسنه نخواهد ماند ومرد.

بایستی حرکت نمود و قدمها را استوار.

ازبیداری تا هوشیاری فاصله چندانی نیست؛ اما ما انسانها بایستی صبر داشته باشیم، برای هر یک از ما قدمی تازه؛یعنی آمیختن با روشنایی، درج است برپیشانی عالم.